ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ:

Τι καλό το οτι είσαι χιμπατζής...
εγώ σκέφτομαι,αισθάνομαι,υποφέρω...

Καλοσύνη σας που ψεύδεσθε...

(απο την ταινία''Στο μυαλό του John Malkovitch...'').

• Πολλές φορές είναι τρομακτικό το να ανακαλύπτεις τον ίδιο σου τον εαυτό..Ωστόσο,εν αντιθέσει με τους υπόλοιπους ανθρώπους,που στο σύνολο της ταινίας προβάλλονται ως άξεστοι και πεζοί,π.χ.ο γέρος που αισθάνεται στην ακμή της ηλικίας,ο νέος-καλλιτέχνης είναι αυτός,ο οποίος κρατώντας τους τύπους στην καθημερινή ανθρώπινη συναλλαγή,μέσω της τέχνης του δίνει νέες διαστάσεις στον κόσμο,που κάθε φορά αναπαρθενεύεται στη δική του αντίληψη..Τωόντι,πώς μία σύλληψη του νου μπορεί να σε τρομάζει..
• Η τέχνη εδώ προβάλλεται ως μέσο έκφρασης και αναδημιουργίας του κόσμου-στις μαριονετες του ο νέος εγγαστρίμυθος ζεί το κάθε ενδεχόμενο που η ζωή μπορεί να αποκλείσει...
• Η τέχνη δεν υποκαθιστά τη ζωή,απλώς της δίνει νέες διαστάσεις...Πιστεύω ακράδαντα οτι η φαντασία μπορεί να καλυτερεύσει τον κόσμο γιατί είναι μία δυνατότητα που εξελίσσεται..
• Είσαι δύο υπάρξεις:το ον που σκέφτεται και το ον που πράττει..ωστόσο το αποτέλεσμα είναι η..ίδια η ζωή..αν και τα δεδομένα της ζωής μοιάζουν με τα δεδομένα μιας εξίσωσης,η δημιουργικότητα πλάθει τις δυνατότητες..
• Αν διαφοροποιείς τον τρόπο που σε βλέπουν οι άλλοι,αλλάζει εκ παραλλήλου και η οπτική που έχεις για τον εαυτό σου..
• Ο θαυμασμός ίσως είναι κάτι αρκετά εύθραυστο καθώς και η αποδοχή ''ειδώλων''.
• Όταν κάποιος ξεκινά απ'το μηδέν αυτό πρέπει να δοξάζεται,γιατί αυτόν προύποθέτει δύναμη..αν και θυμίζει λίγο Άξιον Εστί η διατύπωσή μου..
• Ύμνος στο ''ασήμαντο''..και όχι κύρος στο ασήμαντο.Κάνενας δεν αναγνωρίζει το κύρος σε μία μαριονέτα,μα ασχολούμαστε με ο,τι γυαλίζει(Βλέπε Τζούλια Αλεξανδράτου)...
• δεν έχουμε καταφέρει σχεδόν τίποτα...Πιστεύω σε ένα δικό μου δόγμα''φαντασία πριν απο την επιστήμη''...Ακόμη δεν μπορούμε καν να έρθουμε στην θεση του άλλου-μυαλο,ψυχή-πώς να συνεχίσουμε να ανακαλύπτουμε??????....
• Για να επεκτείνω και την προηγούμενη μου σκέψη..πόσες αλλαγές θα επιφέραμε στο περιβάλλον μας αν κάναμε καθημερινά μια νοητική και ψυχική άσκηση..Να ''μπαίναμέ''μεταφορικά στο μυαλό και στην ψυχή των ανθρώπων που συναναστρεφόμαστε καθημέρινα?Κάτι σαν παιχνίδι υποκριτικής,αντιστροφής ρόλων?Τοιουτοτρόπως,διευρύνοντας το πνεύμα και τις ψυχικές μας δυνάμεις..η ζωη αποκτά πραγματικα διαστάσεις παιχνιδιου...